«یکی از معضلات کارفرمایان و کارخانه‌های کشور، وجود اتحادیه‌های کارگری است. لذا کارگران باید نسبت به خواسته‌های کارآفرینان انعطاف داشته باشند. از سوی دیگر یکی از چالش‌های دیگر قانون کار است که در آن طرف صاحب سرمایه مظلوم واقع شده است... باید به کارگر و کارفرما اجازه داده شود که در دستمزدهای پایین‌تر و با مزایای اجتماعی ناچیزتر برای یکدیگر کار کنند.» حسن روحانی این جملات را سال 90 در کتاب «امنیت ملی و نظام اجتماعی ایران» نوشت. شاید اگر می‌دانست عاقبت این تزهایش می‌شود مشت و لگد کارگران داغ‌دیده اندکی تجدید نظر می‌کرد. او البته سال‌ها وقت داشت تا از اسلافش بیاموزد اما...

دولت ضد کارگر

سرچشمه مسائل تیم اقتصادی دولت با کارگران برمی‌گردد به 20 سال پیش. زمانی که همین تیم اقتصادی در دولت سازندگی راه اقتصاد بازار آزاد را در پیش گرفت و معتقد بود باید عده‌ای را زیر چرخ توسعه له کنیم. سیاست‌هایی که با روی کار آمدن دولت یازدهم دوباره در دستور کار قرار گرفت. هرچند این بار با رنگ و لعاب زیباتری. به بهانه کاهش تورم، سیاست‌های انقباضی در پیش گرفته شد و رکود بر تمامی بخش صنعت سایه افکند. حالا بعد از 4 سال شنیدن خبر تعطیلی کارخانه‌ها عادت هر روزه مردم شده است. ارج، داروگر، پارس کروم، قند ورامین، کارخانه‌های متعدد کاشی، سرامیک و نساجی.  تعطیلی کارخانه‌ یعنی افزایش نرخ بیکاری. نرخی که آقای روحانی با 10.5 درصد تحویلش گرفت و حالا با 12.4 درصد تحویل می‌دهد.

داستان اما به همینجا ختم نمی‌شود. بی‌علاقگی این دولت برای رسیدگی به اقشار ضعیف بیش از آنکه دلیل اقتصادی داشته باشد، سیاسی است. این دولت پایگاه رای خود را طبقه بالا و متوسط جامعه می‌داند؛ به همین خاطر در سیاست‌های اقتصادی‌اش هم اولویت را به رضایت خاطر همین بخش می‌دهد. عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در این خصوص در گفت‌وگویی با هفته نامه مثلث ضمن تأکید بر وجود دو قطبی اقتصادی در کشور و توجه روحانی به سبد رأی خودش، یعنی طبقه متوسط شهری می‌گوید: «طبیعی است که او هم نیرویش را روی تقویت همین طبقه[متوسط] می‌گذارد. ولی خب این سوال پیش می‌آید که فراموشی طبقه پایین ممکن است بحران ایجاد کند. به نظر من به موازات بازسازی طبقه متوسط باید فکری اساسی و جدی هم برای طبقه پایین شود... یعنی اگر آقای روحانی و دولت به این طبقه توجهی نکند ممکن است در آینده با عوارض جدی مواجه شود.»

سونامی کارگران

95 سال اعتصابات کارگری بود. از آی.تی شیراز تا سنگ آهن بافق. کارگرهایی که یا بیکار می‌شدند یا ماه‌ها بود که حقوق نگرفته بودند. واکنش دولت اما بی‌اعتنایی محض بود. اعتنا هم اگر می‌شد از جنس کارهای آقای فرماندار بافق بود. شکایت، دادگاه و شلاق.  

اردیبهشت 96، میتینگ انتخاباتی روحانی در حرم امام بهترین فرصت کارگرها بود تا عقده 4 ساله خود را فریاد بزنند. «عزا عزا است امروز، روز عزا است امروز؛ زندگی کارگر روی هوا است امروز» طنینی که آنقدر اطرافیان آقای رئیس جمهور را عصبانی کرد که همه تعارفات را کنار بگذارند و صراحتاً خطاب به کارگران بگویند: «دهانتان را خورد می‌کنیم.»

تا حالا کجا بودید آقای رئیس جمهور؟

کارگر داغ دیده گلستانی که ماه‌ها است حقوقش را نگرفته حضور رئیس جمهور بر سر جنازه همکارانش را چیزی جز یک شوی تبلیغاتی نمی‌داند. با اندوهی که دل هر انسانی را به درد می‌آورد می‌گوید: «آقای روحانی خوش آمدید به این معدن اما این کارها دیگر فایده‌ای ندارد...پارسال آمدیم دادگاه شکایت کنیم همین همکاران شما ما را زدند. پارسال رفتیم جلوی فرمانداری که حقوقمان را بگیریم یعنی توی رئیس جمهور متوجه نشدی؟»

روحانی صحبت کوتاهی کرد و رفت. چاره دیگری هم نداشت. کارگران خشمگین و خانواده‌های داغ دیده اما به خودروی رئیس جمهور حمله کردند. ماشین ضد گلوله که با مشت لگد آنها چیزی نشد اما دست و پای خسته کارگران را تیم حفاظتی خوب مورد عنایت قرار دادند. البته حرجی به آنها نیست. انجام وظیفه بود.

مردم چه می‌گویند؟

کارگرها که صریح حرفشان را زدند. آنها معتقدند که فرصت آقای رئیس جمهور و کابینه میلیاردی‌اش تمام شده است. مردم اما مثل همیشه نظرات متفاوتی داشتند. برخی این حادثه را زمینه خداحافظی روحانی با مسند ریاست جمهوری دانستند. یکی از کاربران توئیتر با انتشار عکس زخمی یکی از کارگران معترض نوشته است: «تغییر شغل دار و دسته روحانی از دهان خورد کن به پا خورد کن.» یوسف هم توئیت زده است: «روحانی اومد موج سواری کنه، کارگرا سونامی راه انداختن.»

واکنش رئیس جمهور و حامیانش به ماجرا اما زاویه دیگری داشت. آنها تلاش کردند صحبت‌های کارگر داغ دیده را نشانه آزادی بیان روحانی اعلام کنند. موضوعی که دستمایه طنز برخی کاربران هم شد. یک کاربر نوشته است: «در 4 سال گدشته، روحانی و وزرایش در هیچ حادثه‌ای حضور نداشتند. شوی انتخاباتی کشاندنش به معدن پورت. حالا از اعتراض کارگرها نمد آزادی بیان می‌بافند.»

صحبت‌های آقای رئیس جمهور پس از ماجرای معدن هم بی‌واکنش نماند. کاربری با اشاره به دغدغه‌های روحانی در مناظرات نوشت: «روحانی در مناظره سوم: در همین سفر به معدن پورت، کارگران به قدری از پخش نشدن ربنای شجریان ناراحت بودند که علی برکت الله من را بیرون کردند.» دیگری هم نوشته توئیت کرده: «کارگری که گردنش با بی‌تدبیری شما زیر تیغ است. اعتراضش باید تو را دقمرگ کند نه مفتخر»

روحانی این روزها شاید دیگر معتقد نباشد برای توسعه کشور باید کارگران با دست مزد ناچیز و حقوق اجتماعی کم کار کنند اما آیا دیگری فرصتی هم  برای پشیمانی وجود دارد؟ نتیجه انتخابات مشخص خواهد کرد.

«یکی از معضلات کارفرمایان و کارخانه‌های کشور، وجود اتحادیه‌های کارگری است. لذا کارگران باید نسبت به خواسته‌های کارآفرینان انعطاف داشته باشند. از سوی دیگر یکی از چالش‌های دیگر قانون کار است که در آن طرف صاحب سرمایه مظلوم واقع شده است... باید به کارگر و کارفرما اجازه داده شود که در دستمزدهای پایین‌تر و با مزایای اجتماعی ناچیزتر برای یکدیگر کار کنند.» حسن روحانی این جملات را سال 90 در کتاب «امنیت ملی و نظام اجتماعی ایران» نوشت. شاید اگر می‌دانست عاقبت این تزهایش می‌شود مشت و لگد کارگران داغ‌دیده اندکی تجدید نظر می‌کرد. او البته سال‌ها وقت داشت تا از اسلافش بیاموزد اما...

دولت ضد کارگر

سرچشمه مسائل تیم اقتصادی دولت با کارگران برمی‌گردد به 20 سال پیش. زمانی که همین تیم اقتصادی در دولت سازندگی راه اقتصاد بازار آزاد را در پیش گرفت و معتقد بود باید عده‌ای را زیر چرخ توسعه له کنیم. سیاست‌هایی که با روی کار آمدن دولت یازدهم دوباره در دستور کار قرار گرفت. هرچند این بار با رنگ و لعاب زیباتری. به بهانه کاهش تورم، سیاست‌های انقباضی در پیش گرفته شد و رکود بر تمامی بخش صنعت سایه افکند. حالا بعد از 4 سال شنیدن خبر تعطیلی کارخانه‌ها عادت هر روزه مردم شده است. ارج، داروگر، پارس کروم، قند ورامین، کارخانه‌های متعدد کاشی، سرامیک و نساجی.  تعطیلی کارخانه‌ یعنی افزایش نرخ بیکاری. نرخی که آقای روحانی با 10.5 درصد تحویلش گرفت و حالا با 12.4 درصد تحویل می‌دهد.

داستان اما به همینجا ختم نمی‌شود. بی‌علاقگی این دولت برای رسیدگی به اقشار ضعیف بیش از آنکه دلیل اقتصادی داشته باشد، سیاسی است. این دولت پایگاه رای خود را طبقه بالا و متوسط جامعه می‌داند؛ به همین خاطر در سیاست‌های اقتصادی‌اش هم اولویت را به رضایت خاطر همین بخش می‌دهد. عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در این خصوص در گفت‌وگویی با هفته نامه مثلث ضمن تأکید بر وجود دو قطبی اقتصادی در کشور و توجه روحانی به سبد رأی خودش، یعنی طبقه متوسط شهری می‌گوید: «طبیعی است که او هم نیرویش را روی تقویت همین طبقه[متوسط] می‌گذارد. ولی خب این سوال پیش می‌آید که فراموشی طبقه پایین ممکن است بحران ایجاد کند. به نظر من به موازات بازسازی طبقه متوسط باید فکری اساسی و جدی هم برای طبقه پایین شود... یعنی اگر آقای روحانی و دولت به این طبقه توجهی نکند ممکن است در آینده با عوارض جدی مواجه شود.»

سونامی کارگران

95 سال اعتصابات کارگری بود. از آی.تی شیراز تا سنگ آهن بافق. کارگرهایی که یا بیکار می‌شدند یا ماه‌ها بود که حقوق نگرفته بودند. واکنش دولت اما بی‌اعتنایی محض بود. اعتنا هم اگر می‌شد از جنس کارهای آقای فرماندار بافق بود. شکایت، دادگاه و شلاق.  

اردیبهشت 96، میتینگ انتخاباتی روحانی در حرم امام بهترین فرصت کارگرها بود تا عقده 4 ساله خود را فریاد بزنند. «عزا عزا است امروز، روز عزا است امروز؛ زندگی کارگر روی هوا است امروز» طنینی که آنقدر اطرافیان آقای رئیس جمهور را عصبانی کرد که همه تعارفات را کنار بگذارند و صراحتاً خطاب به کارگران بگویند: «دهانتان را خورد می‌کنیم.»

تا حالا کجا بودید آقای رئیس جمهور؟

کارگر داغ دیده گلستانی که ماه‌ها است حقوقش را نگرفته حضور رئیس جمهور بر سر جنازه همکارانش را چیزی جز یک شوی تبلیغاتی نمی‌داند. با اندوهی که دل هر انسانی را به درد می‌آورد می‌گوید: «آقای روحانی خوش آمدید به این معدن اما این کارها دیگر فایده‌ای ندارد...پارسال آمدیم دادگاه شکایت کنیم همین همکاران شما ما را زدند. پارسال رفتیم جلوی فرمانداری که حقوقمان را بگیریم یعنی توی رئیس جمهور متوجه نشدی؟»

روحانی صحبت کوتاهی کرد و رفت. چاره دیگری هم نداشت. کارگران خشمگین و خانواده‌های داغ دیده اما به خودروی رئیس جمهور حمله کردند. ماشین ضد گلوله که با مشت لگد آنها چیزی نشد اما دست و پای خسته کارگران را تیم حفاظتی خوب مورد عنایت قرار دادند. البته حرجی به آنها نیست. انجام وظیفه بود.

مردم چه می‌گویند؟

کارگرها که صریح حرفشان را زدند. آنها معتقدند که فرصت آقای رئیس جمهور و کابینه میلیاردی‌اش تمام شده است. مردم اما مثل همیشه نظرات متفاوتی داشتند. برخی این حادثه را زمینه خداحافظی روحانی با مسند ریاست جمهوری دانستند. یکی از کاربران توئیتر با انتشار عکس زخمی یکی از کارگران معترض نوشته است: «تغییر شغل دار و دسته روحانی از دهان خورد کن به پا خورد کن.» یوسف هم توئیت زده است: «روحانی اومد موج سواری کنه، کارگرا سونامی راه انداختن.»

واکنش رئیس جمهور و حامیانش به ماجرا اما زاویه دیگری داشت. آنها تلاش کردند صحبت‌های کارگر داغ دیده را نشانه آزادی بیان روحانی اعلام کنند. موضوعی که دستمایه طنز برخی کاربران هم شد. یک کاربر نوشته است: «در 4 سال گدشته، روحانی و وزرایش در هیچ حادثه‌ای حضور نداشتند. شوی انتخاباتی کشاندنش به معدن پورت. حالا از اعتراض کارگرها نمد آزادی بیان می‌بافند.»

صحبت‌های آقای رئیس جمهور پس از ماجرای معدن هم بی‌واکنش نماند. کاربری با اشاره به دغدغه‌های روحانی در مناظرات نوشت: «روحانی در مناظره سوم: در همین سفر به معدن پورت، کارگران به قدری از پخش نشدن ربنای شجریان ناراحت بودند که علی برکت الله من را بیرون کردند.» دیگری هم نوشته توئیت کرده: «کارگری که گردنش با بی‌تدبیری شما زیر تیغ است. اعتراضش باید تو را دقمرگ کند نه مفتخر»

روحانی این روزها شاید دیگر معتقد نباشد برای توسعه کشور باید کارگران با دست مزد ناچیز و حقوق اجتماعی کم کار کنند اما آیا دیگری فرصتی هم  برای پشیمانی وجود دارد؟ نتیجه انتخابات مشخص خواهد کرد.

«یکی از معضلات کارفرمایان و کارخانه‌های کشور، وجود اتحادیه‌های کارگری است. لذا کارگران باید نسبت به خواسته‌های کارآفرینان انعطاف داشته باشند. از سوی دیگر یکی از چالش‌های دیگر قانون کار است که در آن طرف صاحب سرمایه مظلوم واقع شده است... باید به کارگر و کارفرما اجازه داده شود که در دستمزدهای پایین‌تر و با مزایای اجتماعی ناچیزتر برای یکدیگر کار کنند.» حسن روحانی این جملات را سال 90 در کتاب «امنیت ملی و نظام اجتماعی ایران» نوشت. شاید اگر می‌دانست عاقبت این تزهایش می‌شود مشت و لگد کارگران داغ‌دیده اندکی تجدید نظر می‌کرد. او البته سال‌ها وقت داشت تا از اسلافش بیاموزد اما...

دولت ضد کارگر

سرچشمه مسائل تیم اقتصادی دولت با کارگران برمی‌گردد به 20 سال پیش. زمانی که همین تیم اقتصادی در دولت سازندگی راه اقتصاد بازار آزاد را در پیش گرفت و معتقد بود باید عده‌ای را زیر چرخ توسعه له کنیم. سیاست‌هایی که با روی کار آمدن دولت یازدهم دوباره در دستور کار قرار گرفت. هرچند این بار با رنگ و لعاب زیباتری. به بهانه کاهش تورم، سیاست‌های انقباضی در پیش گرفته شد و رکود بر تمامی بخش صنعت سایه افکند. حالا بعد از 4 سال شنیدن خبر تعطیلی کارخانه‌ها عادت هر روزه مردم شده است. ارج، داروگر، پارس کروم، قند ورامین، کارخانه‌های متعدد کاشی، سرامیک و نساجی.  تعطیلی کارخانه‌ یعنی افزایش نرخ بیکاری. نرخی که آقای روحانی با 10.5 درصد تحویلش گرفت و حالا با 12.4 درصد تحویل می‌دهد.

داستان اما به همینجا ختم نمی‌شود. بی‌علاقگی این دولت برای رسیدگی به اقشار ضعیف بیش از آنکه دلیل اقتصادی داشته باشد، سیاسی است. این دولت پایگاه رای خود را طبقه بالا و متوسط جامعه می‌داند؛ به همین خاطر در سیاست‌های اقتصادی‌اش هم اولویت را به رضایت خاطر همین بخش می‌دهد. عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در این خصوص در گفت‌وگویی با هفته نامه مثلث ضمن تأکید بر وجود دو قطبی اقتصادی در کشور و توجه روحانی به سبد رأی خودش، یعنی طبقه متوسط شهری می‌گوید: «طبیعی است که او هم نیرویش را روی تقویت همین طبقه[متوسط] می‌گذارد. ولی خب این سوال پیش می‌آید که فراموشی طبقه پایین ممکن است بحران ایجاد کند. به نظر من به موازات بازسازی طبقه متوسط باید فکری اساسی و جدی هم برای طبقه پایین شود... یعنی اگر آقای روحانی و دولت به این طبقه توجهی نکند ممکن است در آینده با عوارض جدی مواجه شود.»

سونامی کارگران

95 سال اعتصابات کارگری بود. از آی.تی شیراز تا سنگ آهن بافق. کارگرهایی که یا بیکار می‌شدند یا ماه‌ها بود که حقوق نگرفته بودند. واکنش دولت اما بی‌اعتنایی محض بود. اعتنا هم اگر می‌شد از جنس کارهای آقای فرماندار بافق بود. شکایت، دادگاه و شلاق.  

اردیبهشت 96، میتینگ انتخاباتی روحانی در حرم امام بهترین فرصت کارگرها بود تا عقده 4 ساله خود را فریاد بزنند. «عزا عزا است امروز، روز عزا است امروز؛ زندگی کارگر روی هوا است امروز» طنینی که آنقدر اطرافیان آقای رئیس جمهور را عصبانی کرد که همه تعارفات را کنار بگذارند و صراحتاً خطاب به کارگران بگویند: «دهانتان را خورد می‌کنیم.»

تا حالا کجا بودید آقای رئیس جمهور؟

کارگر داغ دیده گلستانی که ماه‌ها است حقوقش را نگرفته حضور رئیس جمهور بر سر جنازه همکارانش را چیزی جز یک شوی تبلیغاتی نمی‌داند. با اندوهی که دل هر انسانی را به درد می‌آورد می‌گوید: «آقای روحانی خوش آمدید به این معدن اما این کارها دیگر فایده‌ای ندارد...پارسال آمدیم دادگاه شکایت کنیم همین همکاران شما ما را زدند. پارسال رفتیم جلوی فرمانداری که حقوقمان را بگیریم یعنی توی رئیس جمهور متوجه نشدی؟»

روحانی صحبت کوتاهی کرد و رفت. چاره دیگری هم نداشت. کارگران خشمگین و خانواده‌های داغ دیده اما به خودروی رئیس جمهور حمله کردند. ماشین ضد گلوله که با مشت لگد آنها چیزی نشد اما دست و پای خسته کارگران را تیم حفاظتی خوب مورد عنایت قرار دادند. البته حرجی به آنها نیست. انجام وظیفه بود.

مردم چه می‌گویند؟

کارگرها که صریح حرفشان را زدند. آنها معتقدند که فرصت آقای رئیس جمهور و کابینه میلیاردی‌اش تمام شده است. مردم اما مثل همیشه نظرات متفاوتی داشتند. برخی این حادثه را زمینه خداحافظی روحانی با مسند ریاست جمهوری دانستند. یکی از کاربران توئیتر با انتشار عکس زخمی یکی از کارگران معترض نوشته است: «تغییر شغل دار و دسته روحانی از دهان خورد کن به پا خورد کن.» یوسف هم توئیت زده است: «روحانی اومد موج سواری کنه، کارگرا سونامی راه انداختن.»

واکنش رئیس جمهور و حامیانش به ماجرا اما زاویه دیگری داشت. آنها تلاش کردند صحبت‌های کارگر داغ دیده را نشانه آزادی بیان روحانی اعلام کنند. موضوعی که دستمایه طنز برخی کاربران هم شد. یک کاربر نوشته است: «در 4 سال گدشته، روحانی و وزرایش در هیچ حادثه‌ای حضور نداشتند. شوی انتخاباتی کشاندنش به معدن پورت. حالا از اعتراض کارگرها نمد آزادی بیان می‌بافند.»

صحبت‌های آقای رئیس جمهور پس از ماجرای معدن هم بی‌واکنش نماند. کاربری با اشاره به دغدغه‌های روحانی در مناظرات نوشت: «روحانی در مناظره سوم: در همین سفر به معدن پورت، کارگران به قدری از پخش نشدن ربنای شجریان ناراحت بودند که علی برکت الله من را بیرون کردند.» دیگری هم نوشته توئیت کرده: «کارگری که گردنش با بی‌تدبیری شما زیر تیغ است. اعتراضش باید تو را دقمرگ کند نه مفتخر»

روحانی این روزها شاید دیگر معتقد نباشد برای توسعه کشور باید کارگران با دست مزد ناچیز و حقوق اجتماعی کم کار کنند اما آیا دیگری فرصتی هم  برای پشیمانی وجود دارد؟ نتیجه انتخابات مشخص خواهد کرد.

حجت الاسلام و المسلمین غلامحسین محسنی اژه ای سخنگوی قوه قضاییه در یکصد و یازدهمین نشست خبری خود با اصحاب رسانه که امروز(یکشنبه) برگزار شد، با تبریک حلول ماه شعبان و  اعیاد شعبانیه و روز پاسدار، اظهار داشت: در آستانه انتخابات هستیم  و تبلیغات کاندیدا شروع شده و امیدواریم انتخاباتی پر شور و با مشارکت بالا در روز 29 اردیبهشت داشته باشیم.

 سخنگوی دستگاه قضا در رابطه با پرونده ارتشا به استان بوشهر و دستگیری چند تن از مقامات گمرک بوشهر و البرز، بیان داشت: در استان البرز پرونده‌ای مربوط به یک دستگاه دولتی داشتیم که در آن فردی حدود دو میلیارد تومان اختلاس کرده بود که این مبلغ را بازگردانده و طبق قانون اگر فرد تا قبل از صدور حکم قطعی وجه مورد اختلاس را بازگرداند در حکم وی تأثیر دارد.

 
حجت الاسلام محسنی اژه‌ای با اشاره به تغییر در مجازات اعلام قاچاقچیان مواد مخدر توسط مجلس و واکنش دستگاه قضا، اظهار داشت: ما آرزو دارم که در این کشور اعلام کمتر شود. اگر بشود کاری کرد که اعدام هر چه کمتر رخ دهد بسیار خوب است و به همین دلیل  ما همیشه تلاش کردیم افرادی حق قصاص دارند از آن استفاده نکنند. امروز مواد مخدر در تمام جهان به معضل جدی تبدیل شده است که در برخی موارد جنبه منفعتی و در برخی موارد جنبه سیاسی دارد. جوانانی که امروز با مواد صنعتی معتاد می‌شوند چه بلاهای که بر سر جامعه و خانواده خود نمی‌آورند.

سخنگوی قوه قضاییه ادامه داد: ما باید کاری کنیم که منجر به سوء استفاده قاچاقی نشود. باید کاری کنیم که بازدارندگی حکم‌ها بیشتر شود و قاچاقچیان جرات نکنند که به کار خود ادامه دهند. ناهنجاری‌های جامعه و اختلافات خانوادگی به خاطر مواد مخدر است. اگر مجلس تلاش کند که راهی را پیدا کند که به مواد مخدر کمک نکند و راه آن را ببندد با آن موافقیم اما اگر حذف مجازات اعدام راه را برای قاچاقچیان باز کند شدیدا با آن مخالفیم.

 
وی با اشاره به آخرین وضعیت پرونده حمید بقایی که بارها بازداشت شده است، اظهار داشت: وی دو یا سه پرونده دارند که یک پرونده‌شان قطعی شد و حکم آن اجرا شد، همچنین پرونده دیگر بود که قطعی شد اما حکم آن شکست و سومین پرونده وی در مرحله تحقیقات ابتدایی قرار دارد.

 
معاون اول دستگاه قضا در پاسخ به این سوال که چرا برخی از قضات با حفظ سمت پرونده وکالت گرفته‌اند ، گفت ما درباره قضات شاغل چنین چیزی نداریم و اصلا هم امکان پذیر نیست اما برای قضاتی که بازنشسته هستند، این امر هیچ مشکلی ندارد. قضاتی که شاغل هستند و در قوه قضاییه مشغول به کار نیستند از این امر مستثنی هستنn

روحانی تقریباً حرفی برای گفتن نداشت؛ تلاش‌های دوست ضربه‌گیر اگر نبود، احتمالاً اوضاع بدتر هم می‌شد. حالا اصلاح‌طلبان جدی‌تر از گذشته سناریوی عبور از روحانی را دوره می‌کنند؛ خبر رسیده بنا است ستادهای جهانگیری با کمک شخصیت‌های اصلاح‌طلب، بازگشایی شوند. چاره چیست؟ برای فرار از شکست باید هرچه زودتر از آقای رئیس‌جمهور و دولتش فاصله گرفت. دولتی که در چهارسال گذشته تقریباً هیچ کار مفیدی برای بهبود اوضاع معیشت و عمل به وعده‌ها نکرد؛ نمایندگان انقلاب اما خیلی خوب زبان گویای مردم بودند؛ مردمی که حالا سال‌ها است از نمایش دولت بازنشسته‌ها خسته‌اند؛ مردمی که ناگزیرند اگر دنبال تغییرند.

روحانی و دوست ضربه‌گیرش برای فرار از پاسخگویی در مناظره چه‌کردند؟ افکار عمومی و رسانه‌ها چه می‌گویند؟

اول؛ زُل زدن به دوربین و انکار وعده‌ها؛ زُل زدن به دوربین و ...

هرچه بود، انکار کرد. نه وعده‌ی صد روزه را، نه حمایت بابک زنجانی از ستاد تبلیغاتش را، نه وعده‌ی آفرینش چهار میلیون شغل جدید را! روحانی علاوه بر اعتماد مردم، اخلاق را هم باخت. قالیباف می‌گفت پدیده‌ی جالبی است به دوربین زُل زدن و دروغ گفتن! آقای رئیس‌جمهور روز گذشته تقریباً کاری جز انکار وعده‌ها و ناصواب‌گویی آن هم مقابل یک‌دوجین دوربین انجام نداد. ضربه‌گیر هم هرچه کرد، نتوانست با جاروجنجال و سیاسی‌کاری مسیر مناظره را دچار چالش کند. یکی از کاربران توئیت کرده بود «همین‌طوری اوضاع پیش بره این بنده‌خدا ریاست‌جمهوری خودش رو هم منکر می‌شه!» و کاربر دیگری نوشت: «اسحاق جهانگیری توی فرآیند انتخابات قراره نقش اون T.A رو ایفا کنه که درس رو بیش از خود استاد فهمیده و بهتر یاد میده!»

افشاگری قالیباف درباره کمک بابک زنجانی به ستاد روحانی

مردم اما ناباورانه در شبکه‌های اجتماعی اسناد خلاف‌گویی‌های آقای رئیس‌جمهور را مطالعه می‌کردند. اسناد وعده‌هایش درباره‌ی آفرینش چهار میلیون شغل جدید، تماشای عکس‌هایش وقتی از بابک زنجانی به‌عنوان کارآفرین نمونه تقدیر می‌کرد؛ و تماشای فیلم سخنانش وقتی در رقابت‌های 92، از وعده‌های صدروزه می‌گفت. دستان روحانی به رعشه افتاد وقتی قالیباف پرینت سخنانش را از سایت ریاست جمهوری در برابر دوربین‌های پخش زنده نشان می‌داد. قالیباف می‌گفت: «شما گفتید مگر کسی عقل نداشته باشد وعده‌ی صدروزه بدهد؛ من اما می‌گویم علاوه بر این شما صداقت هم ندارید!»

قالیباف: دولت قبل حداقل حامی محرومین بود؛ شما که از تهران خارج هم نمی‌شوید!

دوم شلوغ‌کاری و سیاسی‌بازی

جهانگیری آمده بود دعوا، اصلاً مأموریت داشت اباطیل بگوید و حواس مردم را پرت کند. البته نمایش درخشانی داشت؛ درخشان‌تر از رئیس دولتی که گوشه‌ای نشسته بود و دربرابر مطالبات سنگین افکار عمومی، فقط انکار می‌کرد. و البته ابایی هم نداشت که روی آنتن زنده روحانی را «رئیس» خطاب کند و تأکید کند برنامه‌ای برای رقابت با او ندارد. با این همه وقتی با اعتراض قالیباف مواجه شد، درآمد که کاندیدای فِیک نیست و بعد از سال‌ها سابقه‌ی استانداری و صدارت و معاون اولی، حالا نوبت او است که رئیس‌جمهور شود. نادران نوشته بود: «امشب بعد از مناظره به جهانگیری گفتم شخصیتی با توانمندی شما حیف است نامزد پوششی یک نفر باشد؛ در صحنه بمان!» دهقان رئیس ستاد انتخاباتی قالیباف هم با کنایه به رئیس جمهور نوشت:‌ «اگر روحانی می‌توانست از خودش دفاع کند،‌ جهانگیری نامزد پوششی نمی‌شد!»

تسلط نمایندگان انقلاب اما بر موضوع مناظره دولتی‌ها را در وضعیت دشواری قرار داد. قالیباف تقریباً در برابر بیشتر اتهاماتی که به او نسبت داده می‌شد، سکوت کرد. از معایب دولتین احمدی‌نژاد گرفته تا حمله به سفارت عربستان و تا هوای آلوده‌ی شهرهای بزرگ؛ جهانگیری هرچه می‌توانست علیه او گفت. درنهایت اما سخنان قالیباف درباره‌ی دولت چهاردرصدی و دلال‌های زالوصفتی که خون مردم را در شیشه کرده‌اند، درخاطر ماند.

ثانیه شمار پایان تدبیر و امید؛ افکار عمومی چه می‌گویند؟

سازمان رأی روحانی بیش از گذشته دچار تردید شده است؛ نمایش درخشان جهانگیری روز گذشته بیشتر از قبل ناتوانی او را در اداره‌ی دولت نمایان کرد. تقریباً هیچ آمار و ارقام مهمی از جانب آقای رئیس‌جمهور ارائه نشد؛ متقابلاً اما آقای ضربه‌گیر نشان داد حسابی مسلط است. با این اوضاع احتمال کناره‌کشی به نفع روحانی بعیدتر از قبل به نظر می‌رسد. خاصه توئیت شب گذشته رئیس دفتر خاتمی نشان داد پشت‌پرده خبرهایی است؛‌ محمدعلی ابطحی نوشته بود:‌‌‌ «می‌گم راه نداره آقای روحانی وقتشو بده به جهانگیری؟ پدیده‌ی مناظره‌ی این دوره جهانگیری است؛ چه خوب که کاندیدا شد!» حالا روحانی پنج رقیب عمده دارد؛ رقبایی که هرکدامشان سهم قابل توجهی از آرای حداقلی او را مطالبه می‌کنند. تصور پیروزی در دور اول، فضایی است. مناظره‌ی دیروز تثبیت دو-دوره‌ای شدن انتخابات بود.

آمار گوگل ترند هم وضعیت دشوار روحانی را تأیید می‌کند. از بعد از شروع تبلیغات انتخاباتی، میانگین سرچ‌های مردمی درباره‌ی نامزدهای دیگر(از قبیل قالیباف و رئیسی گرفته تا جهانگیری) بنحو معناداری افزایش یافته است. آقای رئیس‌جمهور تقریباً هیچ تفوق روشنی در نمودار ندارد. یک نظریه می‌گوید وضعیت سرچ گوگل می‌تواند تا حدود زیادی وضعیت پیروز انتخابات را روشن کند. بررسی نمودار ترندهای گوگل در هفته‌ی منتهی به انتخابات دور قبل می‌تواند تا حدود زیادی مؤید مطلب باشد؛ وقتی که از چند روز قبل از انتخابات نتایج جستجوهای مردمی درباره‌ی «روحانی» به‌طرز معناداری فاصله می‌گیرد.

تازه‌ترین آمار گوگل‌ترند؛ رشد معنادار جستجوی قالیباف در کنار رئیس‌جمهور و معاون اول مستقر در قدرت

آمار گوگل‌ترند یک هفته مانده به انتخابات 92/ فاصله معنادار روحانی از رقبا

معاون اول و رئیس‌جمهور مستقر در قدرت اوضاع سختی دارند. آرای منفی روحانی هر روز درحال اوج‌گیری است؛ هر دقیقه مردم بیشتری به این جمع‌بندی می‌رسند که باید به استمرار وضع موجود «نه» بگویند. دولت تدبیر و امید حالا از چشم مردم افتاده؛ دربرابرشان گزینه‌های دیگری را می بینند که هم در بلاغت و هم در کارآمدی و البته در صداقت چند سر و گردن بالاتر از کاندیداهای دولتی ایستاده‌اند. رعشه‌ی دستان روحانی در مناظره تنها نتیجه‌ی کهولت نیست؛ آقای رئیس‌جمهور حق داشت اگر از مناظرات زنده می‌ترسید!