هفته گذشته درست مصادف با گرامیداشت هفته خوابگاه‌های دانشجویی شاهد اعتصابات سلفی بسیاری از دانشجویان، اعتراضات به برگزاری کنسرت و برنامه‌های غیراخلاقی و چند مورد خودکشی در سطح دانشگاه‌ها بودیم و با وجود گذشت کمتر از سه ماه از سال جدید باید گفت حاشیه‌هایی که محیط دانشگاه‌ها با آن دست به گریبان شده‌‌اند بیش از ظرفیتشان است.
متاسفانه یا خوشبختانه باید گفت فرهنگ دانشگاهی ما حالا در زمین بازی مسئولان حکم یک توپ دو لایه را دارد. لایه رویین، همان اهداف فرهنگی تعیین شده است و گویا محقق شدن آن با شرایط کنونی ناممکن به نظر می رسد. اما لایه زیرین این توپِ بازی مسئولان را می‌توان آزادی یواشکی دانست که در برخی مواقع علنی هم می‌شود.
روزهای پایانی اسفند 94 و نشست مطبوعاتی وزیر علوم و اصحاب رسانه؛
خبرنگار: آقای وزیر بحث آئین نامه موسیقیایی در دانشگاه‌ها به کجا رسید و چه وقت به دانشگاه‌ها ابلاغ می شود؟
وزیر علوم: من اصلا اطلاعی از این آئین نامه ندارم اما گویا این آئین نامه در جلسه شورای اسلامی شدن دانشگاه‌ها به تصویب رسیده است!
کج فهم نمایی مسئولین دانشگاهی در رابطه با موسیقی در دانشگاه ها
پاسخ وزیر آب پاکی بود که روی دستان همه ریخته شد؛ یعنی پیگیری همه حواشی و برنامه‌های فرهنگی که به دیسکو و کنسرت مختلط منجر شده بود مساوی است با کشک. اظهار بی اطلاعی وزیر علوم یک طرف و حرف های ضد و نقیض معاون فرهنگی‌اش طرف دیگر؛ ضیاء هاشمی در دیدار با اعضای شورای فرهنگی دانشگاه رازی کرمانشاه برگزاری کنسرت در دانشگاه‌ها را براساس آئین نامه تخلف می‌داند، اما مانعی برای اجرای موسیقی فاخر در دانشگاه نمی‌بیند.
شاید بتوان علت این همه حاشیه در بحث برگزاری موسیقی در دانشگاه‌ها را از طرفی عدم صراحت آیین نامه در تعیین حدومرزهای موسیقی در فضای دانشگاه و از طرفی دیگر کج فهمی و کج فهم‌نمایی برخی مسئولان دانشگاه درباره موسیقی فاخر دانست؛ که البته عامل دوم و کج فهم نمایی برخی مسئولین موجب ایجاد این حواشی در فضای دانشگاه‌ها شده است.
در هفته‌های گذشته دانشگاه رفسنجان، سیستان و بلوچستان، امام خمینی(ره) قزوین و فنی مهندسی اراک در سطح اخبار حاشیه ساز برگزاری کنسرت بوده‌اند.
دانشگاه‌هایی که می‌خواهند دیسکو یاشند!
دانشکده فنی مهندسی دانشگاه اراک در برنامه‌ای که به مناسبت ولادت امام علی(ع) برگزار می‌کند به گفته شاهدین، جشن را به چیزی شبیه دیسکو همراه با رقص و پایکوبی تبدیل می‌کند. دانشجویان این دانشگاه معتقدند علاوه بر اینکه این دانشگاه روزهای سیاسی غبارآلودی سپری می‌کند، حالا اقدام به برگزاری یک دیسکو تمام عیار کرده تا در کارنامه‌اش ثبت شود.
دانشگاه سیستان و بلوچستان دیگر دانشگاهی است که به بهانه «جشنواره علمی حرکت» در فضای دانشگاه، با پخش موسیقی‌های تند، موجب حرکات موزون و رقص و پایکوبی برخی می‌شود. کیخا، مسئول بسیج دانشجویی استان سیستان و بلوچستان در گفت‌و‌گو با خبرگزاری دانشجو با اشاره به حواشی برگزاری جشنواره حرکت در این دانشگاه که یک جشنوراه علمی است، گفت: اتفاقی که چند روز قبل توسط برخی افراد در این دانشگاه رخ داد، به ضعف مدیریتی دانشگاه برمی گردد.
دانشگاه بعدی که به گفته دانشجویانش علاقه فراوانی به برگزاری کنسرت و پخش موسیقی زنده در برنامه‌های به اصطلاح فرهنگی دارد، دانشگاه ولیعصر رفسنجان است. بنا به گفته دانشجویان؛ کارهای غیرفرهنگی این دانشگاه در سایه غفلت مسئولان فرهنگی آن روز به روز بیشتر می‌شود تا جایی که در جشن میلاد حضرت زهرا سلام الله علیها و روز زن به جای بزرگداشت حجاب، به تمسخر آن می‌پردازد و به بهانه جشن میلاد امام علی علیه السلام و جشن بزرگداشت هفته مهندس و ... بخش موسیقی را نُقل همیشگی مجلس می‌کند.
جشن-دیسکو در دانشگاه رئیس جمهور
اما دانشگاهی که هفته گذشته به مناسبت هفته خوابگاه‌ها جشن حاشیه سازی را رقم زد و تعجب همگان را برانگیخت؛ دانشگاه بین المللی امام خمینی(ره) قزوین بود. این جشن با حرکات موزون و پخش موسیقی و خاموش شدن لامپهای داخل سالن همراه شد.
برگزاری چنین برنامه‌هایی در این دانشگاه سابقه دار است؛ اما آنچه جای تعجب دارد آن است که این حواشی در دانشگاهی اتفاق می افتد که رئیس جمهور به عنوان رئیس هیئت امنا و وزیر علوم، تحقیقات و فناوری به عنوان نایب رئیس و 6 تا 8 نفر از وزیران، نمایندگان مجلس و سایر شخصیت‌های برجسته علمی و کشوری و همچنین استاندار قزوین، اعضای هیئت امنای این دانشگاه را تشکیل می‌دهند.
ارتباط دانشجویان این دانشگاه با خبرگزاری دانشجو و در خواست آنان برای پیگیری باعث شد تا سراغ مسئولین این دانشگاه برویم. دکتر عبدالرزاق حسامی فر، معاون فرهنگی این دانشگاه در خصوص حرکات موزون همراه و خاموش شدن چراغ های سالن گفت: برخی از بچه ها در این برنامه ها سوء استفاده می کنند که بنده این رفتار را تائید نمیکنم. در محیط ورزشگاه هم برخی حرکات موزون انجام می‌دهند و اینکه بتوانم بر همه بچه های داخل سالن نظارت کنم، ممکن نیست.
قضاوت با خودتان...
این مراسم با هنجار شکنی‌های فراوانی همراه شد که به دلایلی از انتشار همه آن ها معذوریم و در این مرحله تنها به انتشار همین فیلم بسنده می‌کنیم.
خبرگزاری دانشجو مدتی قبل در گزارشی تحت عنوان «کنسرت»، «اردوی مختلط»، «تجمع و تحصن» و دیگر هیچ! به بررسی حواشی دانشگاه‌ها به خصوص کنسرت‌های دانشگاهی در سال 94 پرداخته بود. حال باید دید چه زمانی قرار است پرونده جنجالی کنسرت در دانشگاه ها بسته شود.
در کنار غربت واژه «فرهنگ» در برنامه‌هایی که پسوند فرهنگی را در دانشگاه به یدک می‌کشند، اعتراضات صنفی دانشجویان به وضعیت نافرجام و اسف بار سلف سرویس‌ها در هفته های اخیر، مَثَل گلی است که به سبزه آراسته می‌شود.
دوباره صفی از ظرف‌های غذا روی زمین دانشگاه‌ها چیده شد
اعتراضات سلفی در سال جدید از 29 فروردین و از دانشگاه قزوین کلید خورد؛ یک تجمع 200 نفره چند ساعته که سرآخر به قرائت بیانیه و یک جلسه با ریاست دانشگاه ختم شد و دانشجویان با چیدن اعتراض گونه ظروف غذا در محوطه دانشگاه خواستار رسیدگی مسئولان به وضعیت نامناسب سلف غذاها و بهبود آن شدند.
پس از آن 25 اردیبهشت اعتراض صنفی دانشجویان دانشگاه سهند تبریز بیانگر ریشه دار بودن این مشکل در دانشگاه‌های کشور بود، چرا که بعد از این دانشگاه تحصن شبانه روزی دانشجویان دانشگاه زنجان در سلف دانشگاه از 23 تا 27 اردیبهشت گواه این مدعا شد. این تحصن که در اعتراض به خدمات نامناسب سلف در تحویل غذا به دانشجویان صورت گرفت، به جایی رسید که دانشجویان در سلف دانشگاه استقرار یافته و تا پاسخگویی مسئولان به مطالبات خود، از آنجا تکان نخوردند.
مورد آخری که موجب بروز این تیپ از تحصن‌ها و اعتراضات در دانشگاه‌ها شد، پیدا شدن یک کرم پخته در غذای دانشگاه نوشیروانی مازندران بود که سکوت و تحمل دانشجویان را نسبت به وضعیت دور از شأن آنها شکست و دوباره صفی از ظرف‌های غذا روی زمین یکی دیگر از دانشگاه‌ها چیده شد.
برای کسب اطلاعات بیشتر نسبت به وضعیت کنونی سلف سرویس دانشگاه‌ها می توانید به گزارش «کیفیت» افسانه‌ای در سلف دانشگاه مراجعه کنید. البته در مواردی، این اعتراضات صنفی می‌رفت تا رنگ و بوی سیاسی به خود بگیرد، اما دانشجویان به محض احساس کردند عده‌ای قصد دارند از اعتراض صنفی آنان سوء استفاده سیاسی کنند، با عدم استقبال از ادامه تجمعات، نسبت به این روند واکنش نشان می‌دادند.
چرا این تراژدی تلخ ادامه دارد؟
پس از این اتفاقات خبر خودکشی در سه دانشگاه کشور ماجرای قابل تاملی شد. دانشگاه سجاد مشهد، دانشگاه شیراز و دانشگاه سمنان سه دانشگاهی بودند که گمانه زنی‌های سال قبل مبنی بر افزایش روند خودکشی در سطح جامعه دانشگاهی را قدرت بخشیدند.
فروردین ماه تمام نشده بود که اخباری در رسانه‌ها مبنی بر اقدام به خودکشی دانشجوی دانشگاه سجاد مشهد دست به دست می‌شد. خوشبختانه این دانشجو طی صبحت‌هایی که با وی شد، از اقدام خود صرف‌نظر کرد. عده ای علت این اقدام را درخواست نمره از استاد عنوان کردند و عده‌ای دیگر تلاش وی برای دیرتر پرداخت کردن شهریه به دانشگاه که به نتیجه نرسیده بود را، عامل خودکشی دانستند.
اما دانشجوی دانشگاه شیراز سرنوشت دیگری داشت؛ سرنوشتی تراژدیک و تلخ. یکی از دانشجویان پسر سال آخر رشته ادبیات این دانشگاه با پرتاب خود از ساختمان دانشکده ادبیات به زندگی خود پایان داد.
آخرین خودکشی که گفته می‌شود هنوز در هاله ای از ابهام است، در دانشگاه سمنان رخ داد که مربوط به یکی از دانشجویان مقطع ارشد رشته زبان انگلیسی می شود. او نیز هفته گذشته مانند دانشجوی شیرازی با پرت شدن از طبقه سوم دانشکده انسانی این دانشگاه به زندگی خود پایان بخشید؛ مسئولان دانشگاهی از وجود بیماری میگرن در این دانشجو خبر داده بودند.
چندی پیش خبرگزاری دانشجو در گزارشی تحت عنوان چرا دانشجویان خودکشی را انتخاب کردند؟ به این ماجرا پرداخته و احتمالی بر ادامه دار شدن این تراژدی در دانشگاه‌های کشور داده بود.
حال باید دید آیا با وجود نزدیک شدن به ایام امتحانات از حجم حواشی دانشگاه‌ها و دست و پنجه نرم کردن آنها با اتفاقاتی از این قبیل کم خواهد شد یا خیر؟
همیشه از هفته‌های بعد عید دانشگاه‌ها انتظار بیشتری می‌رفت؛ گاهی نمی‌توان باور کرد از راه‌روهای یک مکان علمی خبر خودکشی، تحصن و تجمع انقدر به بیرون مخابره شود که جامعه از خود بپرسد مگر دانشگاه کجاست؟! مگر در آن چه می‌گذرد؟ آیا نسلی که قرار است آینده فردای این مملکت را بسازد، باید در این محیط رشد یابد؟
اتفاقات پیش آمده انقدر کام همه را تلخ کرده که مسئولین دیگر واقعا باید برای تغییر این شرایط آستین همت را بالا بزنند. در حال حاضر مسبب این اتفاقات و حاشیه‌های دست و پاگیرش؛ یا سیاست‌های اجرایی غلط مسئولین دانشگاهی است، یا عدم توجه آنها برای مدیریت و جهت بخشی به حرکت دانشگاه. اما مشخص نیست گنجایش دانشگاه‌ها تا کی می‌تواند این همه وقایع تلخ را در گلوی زخم خورده خود نگاه دارد؟
