به گزارش گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»، حجت‌الاسلام حسن روحانی رییس جمهور کشورمان طی سفر استانی خود که چهارشنبه گذشته و برابر با اول ماه ربیع الاول و 3 دی ماه 1393 به خراسان جنوبی صورت گرفت، در جمع پرشور مردم بیرجند در ورزشگاه آزادی این شهر اظهار داشت: ما همه به قانون اساسی، رهبری، وحدت و انسجاممان پایبندیم از این رو مسائل جزیی این جناح و آن جناح، راست و چپ، این سمت و آن سمت، این مذهب و آن مذهب و این دین و آن دین را کنار بگذاریم زیرا افتخار همه‌مان این است که مسلمان و ایرانی هستیم.

 
رئیس جمهور گفت: یک کسی، یک گروهی و یک فردی 3 سال پیش، ‌4 سال پیش، 5 سال پیش، 10 سال پیش، ‌15 سال پیش؛ این قدر لکه‌های سیاه را نگه نداریم؛ خود آفتاب لکه سیاه را سفید می‌کند بگذارید آفتاب تابان ایران زمین و آفتاب اسلام و آفتاب برادری و اخوت اگر لکه سیاهی بر روی پیراهن سفید اسلام و ایران است آن را بزداید و مرتب به آن لکه سیاه اشاره نکنیم بلکه به سفیدی دل پاک این ملت افتخار کنیم. (متن کامل سخنرانی)

شاید برخلاف ادعای برخی افراد که عقیده دارند جرمی اتفاق نیفتاده اشتباه است اما در سال 88 و پس از برگزار شدن انتخابات پرشور ریاست جمهوری، افرادی با استفاده از ناآگاهی برخی، موجبات چالش‌هایی در جامعه شده و خساراتی به کشور در بعد داخلی و خارجی زدند.

میرحسین موسوی و مهدی کروبی با عدم پذیرش نتیجه انتخابات تنش‌ها، ناآرامی‌هایی را در سطح کشور بوجود آوردند که موجبات فضاسازی و ایجاد خسارت را برای دشمن در داخل فراهم ساخت.

خساراتی که علاوه بر شدت بخشیدن به تحریمهای نا‌عادلانه غرب موجبات سوء استفاده افراد سود جویی مانند شیرین عبادی‌ها و نوری زاد‌ها و سایتهای اپوزسیون مانند روزآنلاین و جرس و کلمه را در پی داشت و البته بی‌بی سی و صدای آمریکا و خبرگزاری‌های رژیم صهیونیستی است هم بهره‌های زیادی از آن بردند.

چه کسی فراموش کرده است که پس از پایان رای گیری و اعلام نتایج انتخابات، موسوی با اعلام «تقلب» در انتخابات از طرفداران خود خواست تا به نشانه اعتراض در خیابان‌ها حضور پیدا کنند؟

چه کسی فراموش کرد که مهدی کروبی هم پس از آن متعاقبا از طرفداران خود خواست تا در حمایت از ادعای موسوی، در خیابان‌ها حضور پیدا کرده و به اعتراض بپردازند؟

چه کسی حوادث عاشورای 88 را فراموش می‌کند؟

این حرکت‌های زننده هنجار شکنانه تا جایی پیش رفت که شاهد سر دادن شعارهای ضدانقلابی و به آتش کشیده شدن ایستگاه‌های صلواتی و پرچم امام حسین (ع) و اهانت کردن به ساحت مقدس سید الشهدا (ع) در عاشورای 88 بودیم.

در حالیکه پس از آن میرحسین موسوی در آخرین بیانیه خود با تأیید عملکرد هتاکان، حضور این هتاکان به دعوت بی‌بی‌سی، سی ان ان، صدای آمریکا و رسانه‌های معاند جمهوری اسلامی را خودجوش خواند و این هتاکان را خداجو نامید.

کدامین آفتاب قادر به برطرف کردن لکه‌ای است که حرمت شکنان عاشورای حسینی را خدا جو نامید؟

چه کسی فراموش می‌کند برخی بقایای فرقه موسوی با شعارهای «مرگ بر دیکتاتور» و «یا حسین میرحسین» در حالی که دست‌های خود را بالای سر گرفته و به هم می‌زدند، تکرار می‌کردند.

چه کسی فراموش می‌کند این افراد که به چوب، چماق و سنگ مسلح بودند، پس از هر درگیری با نیروهای انتظامی و متفرق شدن، به خیابان‌های فرعی هجوم آورده و با تخریب اموال عمومی به‌ویژه شکستن شیشه‌ها قصد داشتند، به زور وارد منازل مردم شوند که در برخی موارد به‌دنبال مقاومت صاحبان منازل، اغتشاشگران آنان را مضروب و به منازل نیز خساراتی وارد کردند.

هرچند که فتنه 88 از آشوب ‌و فتنه 18 تیر 78 سرچشمه گرفت اما موضوع فتنه و اغتشاشات سال 88 فقط معطوف به این سال نشد و دامنه تاثیرات آن پس از 5 سال هنوز جامعه ایران را در بر دارد.

در این بین گروهی هم با استفاده از این روزهای سیاه برای خود سفره پهن کردند و با شدت گرفتن تخریب‌ها علیه نظام در عرصه بین الملل به حیف و میل نفت و گاز و سرمایه‌های این کشور پرداختند. پولهای ایران در بانکهای خارجی بلوکه شد و هزینه‌های سنگینی برای دور زدن تحریم‌ها پرداخت شده است.

گروهی افراد با استفاده از اطلاعاتی غلط جامعه‌ای را به آشوب کشاندند و خوراک تبلیغاتی برای رسانه‌های غربی ایجاد کردند و وضعیت کشور را به حالت بحرانی کشاندند.

گروهی که با استفاده از اطلاعاتی غلط در رابطه با تقلب در انتخابات سال 88 موجبات فشارهای امروز به اقتصاد کشور را فراهم ساختند و مردم ما نتایج آن را باید بعد از 5 سال و با گرانی‌های امروز تجربه کنند.

شاید که آفتاب قابلیت زدودن لکه را داشته باشد اما آیا هر لکه‌ای به راحتی با تابش آفتاب از میان خواهد رفت و این گروهی که امروز برخی افراد خواستار محو اشتباهاتشان هستند همان‌هایی هستند که بازتاب عملکردشان هنوز که هنوز متوجه این مردم است.

و اکنون پس از گذشت بیش از 5 سال از فتنه 88، در آستانه بزرگداشت حماسه 9 دی ماه، چه کسی و کسانی و البته چگونه این ظلم‌ها را فراموش کنند و این لکه‌های سیاه را چگونه سفید کنند؟

باید در همین جا گفت توبه یکی از امتیازاتی است که خداوند متعال به بندگاناش توفیق آن را می‌دهد. هر انسانی گناه می‌کند و معصوم نیست و شیطان و نفس اماره دو دشمنی هستند که انسان را آنی به خود نمی‌گذارند و به انحراف می‌کشانند و به گناه وادار می‌کنند. روح قوی و نیروی کامل می‌خواهد که انسان گناه نکرده و از آن خودداری کند و اگر گناهی از سوی او رخ داد سریعا توبه کند و این مساله بسیار مهم اسلامی و شرعی است.

هرچند که غاطبه عمومی مردم بر این باورند که سران فتنه گناه بزرگی کردند و چنانچه آن موقع جلوی آن مسائل فتنه گرفته نمی‌شد و تدبیر حکیمانه مقام معظم رهبری جلوی قضیه را نگرفته بود معلوم نبود کشور به کجا منتهی می‌شد و ممکن بود دو دستگی و اختلاف و جنگ و نزاع و حتی اسلحه به دست افرادی داده شود و دشمنان بیرونی هم که آماده حمایت از طرفداران خودشان بودند و جنگ داخلی اتفاق می‌افتاد.

اما بساط فتنه 88 با تدبیر حکیمانه مقام معظم رهبری برچیده شد هرچند که گناه فتنه گناه بزرگی بود اما حداقل اقدام ممکن این بود که می‌توانستند عذر خواهی کنند و می‌توانستند اظهار پشیمانی کنند درحالیکه این‌ها حتی اظهار ندامت و پشیمانی نکردند و هنوز هم بر موضع خود هستند لذا باز هم باید پرسید آفتاب کدامین لکه سیاه را سفید کند در حالیکه خود آن لکه سیاه از عملکردی که موجب سیاه شدنش شده است، ابراز ندامت هم نمی‌کند؟

به گزارش خبرنگار گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»؛ روز گذشته سایت کلمه وابسته به جریان سبز پیامی از سوی میرحسین موسوی منتشر کرد. پس از آنکه صحت این پیام مورد تردید قرار گرفت اردشیر امیرارجمند، مشاور موسوی در مصاحبه با رادیو فردا ارسال این پیام را تایید کرد.

پس از تایید ارسال این پیام از سوی موسوی، اولین نکته‌ای که ذهن ما را درگیر کرد نه محتوای آن بلکه ذات ارسال پیام توسط موسوی از حصر بود!

با توجه به آن فضایی که فرزندان موسوی و اطرافیان او از شرایطش تصویر کرده بودند، حتماً می‌بایست شرایط بسیار بسته‌تر از آن باشد که موسوی بتواند به خارج از محل نگهداری پیغامی ارسال کند.

به واقع این چه حصری است که زندانی آن می‌تواند آزادانه با رسانه‌های ضد انقلاب ارتباط گرفته و نظام را تهدید به افشای حقایق سرچشمه‌های فساد عظیم کند؟

اگر بخواهیم تلاشی جهت بر طرف کردن این تناقض به خود کنیم یا باید مطمئن شویم نظام موسوی را رفع حصر کرده یا باید بپذیریم‌ آن تصویری که از شرایط حصر داشتیم اشتباه بوده است.

با توجه به اینکه هیچ گونه خبری در خصوص رفع حصر از سوی نظام صادر نشده باید به سراغ گزینه دوم رفت و در تصورات ذهنی خود از شرایط حصر شک کنیم و همین که بپذیریم در این مورد اشتباه کرده‌ایم در واقع موسوی را از حصر خارج کرده و به شرایطی غیر از آن برده‌ایم که ویژگی‌های آن قابل بررسی است.

با فرض تایید صحت ارسال پیام موسوی می‌توان دریافت شرایط نگهداری موسوی و همسرش احتمالاً به واقع اینقدر که از آن با عنوان «حصر» یاد می‌شود بسته نبوده و نیست.

البته این اولین و تنها موردی نیست که ما بوسیله آن این استنتاج را کرده‌ایم بلکه پیش‌تر نیز مواردی همچون حضور رهنورد در بانک جهت انجام امور مالی، عمل چشم موسوی، تسهیل در ملاقات با خانواده، دسترسی به اخبار از طریق روزنامه و رسانه ملی، انجام تست‌های آزمایشگاهی بروی قلب موسوی در یکی از بهترین بیمارستان‌های تهران مطرح شده بود که آنان را می‌توان در این راستا تحلیل کرد.

به نظر می‌رسد شرایط حقیقی که در خصوص موسوی و همسرش وجود دارد یک وضعیت بینابینی است که نه می‌توان آنان را زندانی نامید و نه می‌توان از آنان با عنوان آزاد یاد کرد.

آنچه به واقعیت نزدیک‌تر است اعمال مجموعه‌ای از محدودیت‌هاست که مانع از ادامه تندروی‌ها شده که به نفع خود محدود شدگان است چرا که مانع از سنگین شدن جرائم‌شان شده و از طرف دیگر با مراقبت نظام موجب جلوگیری از توطئه دشمن جهت ترور آنان شده است.

جرم واقعی این افراد این است که ابتدا با حکومت اسلامی پیمان بستند و سپس آن را شکسته‌ و با نظام قانونی مستقر مخالفت کرده‌اند لذا این مسئله مصداق "بغی" و حکم آن "اعدام" است.

بر اساس ماده 508 قانون مجازات اسلامی، اقدام این افراد موجب برهم خوردن امنیت و نظم کشور شده که این رفتار بر اساس ماده 286 افساد فی‌الارض بوده و حکم آن اعدام است.

لذا اگر قرار باشد دادگاهی تشکیل شود و در این مورد حکم صادر کند به احتمال بسیار زیاد همان اعدام است.

از این رو نظام با رأفت هزینه‌های اعمال محدودیت در حق سران فتنه را پذیرفته و مانع از وخیم‌ شدن شرایط آنان شده است و با دور کردن آنان از عرصه عمومی از میزان مطالبات جهت دادگاهی و اعدام شدن این افراد کاسته است.

در بالا سعی شد وضعیت حقیقی سران فتنه از نگاهی واقع بینانه مورد بررسی قرار گیرد. با توجه به آنچه بیان شد خود نقش افرادی چون علی مطهری که کاسه داغ‌تر از آش شده و به دنبال رفع حصر و تعیین تکلیف سران فتنه‌ هستند را تحلیل کنید.

هرساله دانشجویان در ماه مبارک رمضان به دیدار رهبر خود رفته و با فضایی که معظم له برای آنان فراهم می‌کنند به مطرح مباحثی در خصوص مسائل کشور با ایشان می‌پردازند.

با توجه به فضای آزادی که در اختیار دانشجویان قرار می‌گیرد و با توجه به محافظه‌ و ملاحظه کار نبودن دانشجویان، عموماً بحث‌های صریح و دقیقی با مقام معظم رهبری در میان گذاشته می‌شود.

رهبر معظم انقلاب در این دیدارها با حوصله‌ی تمام صحبت‌های دانشجویان را استماع کرده و با نهایت ظرافت پاسخ‌ها آنان را می‌دهد که عموماً این پاسخ‌ها به قدری صریح بیان می‌شوند که شان و منزلت "شاخص" گونه به خود می‌گیرند و تبدیل به "ادبیات" شده و در فضای سیاسی کشور ماندگار می‌شوند.

لازم به ذکر است در هیچ کدام از دیدارهای مقام معظم رهبری این حجم از مطالب دارای اهمیت بسیار بالا توسط ایشان بیان نمی‌شود لذا این مسئله نشان می‌دهد که رهبر معظم انقلاب نظر بسیار ویژه‌ای بر دانشجو و جریان‌های دانشجویی دارند که این سطح از مطالب را با این حجم با آنان در میان می‌گذارند.

آن چه در ادامه خواهد آمد در حقیقت تلاشی است برای بازخوانی شاخص‌هایی که در دیدار دانشجویان با رهبر معظم انقلاب در ده سال اخیر تولید شده است.

سال 93

1- احیای عقلانیت صحیح

یکى از مهم‌‌ترین خدمات انقلاب اسلامى، احیاى عقلانیت صحیح در کشور بود. اینکه شما جوان دانشجو مى‌‌آیید مسائل منطقه را تحلیل می‌کنید، با نگاه موشکافانه مسائل را مى‌‌بینید، دشمن را معرفى می‌کنید، حوادث منطقه را تحلیل می‌کنید و مى‌‌ایستید، این نشان دهنده‌‌ى حیات عقلانى یک کشور است؛ این را انقلاب به ما داد.

2- مذموم نبودن رقابت گفتمانی

در محیط دانشجویى، رقابت گفتمانى چیز خوبى است، در صورتیکه با تحمل مخالف همراه باشد. از وجود مخالف نه باید انسان تعجب بکند، نه باید انسان خشمگین بشود، نه باید انسان بیمناک بشود؛ هیچ‌‌کدام از این سه حالت در قبال مخالف، قابل قبول نیست.

سال 92

3- اصلی و فرعی کردن مسائل

اگر چنانچه مسائل سال 88 را مطرح می‌کنید، مسئله‌ى اصلى و عمده را در این قضایا مورد نظر و در مدّ نگاهتان قرار دهید؛ آن مسئله‌ى اصلى این است که یک جماعتى در مقابل جریان قانونى کشور، به شکل غیر قانونى و به شکل غیر نجیبانه ایستادگى کردند و به کشور لطمه و ضربه وارد کردند؛ این را چرا فراموش می‌کنید؟

4- آرمان‌گرای واقع‌گرا

نسبت آرمانها با واقعیت‌هائى که وجود دارد، چیست؟ آنچه که من می‌توانم عرض کنم، این است که ما آرمان‌گرائى را صددرصد تأیید می‌کنیم، دیدن واقعیت‌ها را هم صددرصد تأیید می‌کنیم. آرمانگرائى بدون ملاحظه‌ى واقعیت‌ها، به خیال‌پردازى و توهّم خواهد انجامید.

سال 91

5- لزوم دیدار مسئولان و دانشجویان

من عقیده‌ام این است که مسئولین باید در دانشگاه‌ها شرکت کنند؛ رؤساى سه قوه، مسئولین میانى، رئیس صدا و سیما، مسئولین سپاه و نیروهاى مسلح؛ این‌ها بروند با دانشجوها جلسه بگذارند و حرف‌هاى گفتنىِ دانشجوها را بشنوند.

6- حدود مخالفت با ولایت

من به شما عرض بکنم؛ هیچ نظر کارشناسى‌اى که مخالف با نظر این حقیر باشد، مخالفت با ولایت نیست؛ دیگر از این واضح‌تر؟ نظر کارشناسى، نظر کارشناسى است. کار کارشناسى، کار علمى، کار دقیق به هر نتیجه‌اى که برسد، آن نتیجه براى کسى که آن کار علمى را قبول دارد، معتبر است؛ به هیچ وجه مخالفت با ولایت فقیه و نظام هم نیست.

سال 90

7- تفاوت مبانی علوم انسانی ما با غرب

مبانى علوم انسانى در غرب از تفکرات مادى سرچشمه می‌گیرد. هر کس که تاریخ رنسانس را خوانده باشد، دانسته باشد، آدم‌هایش را شناخته باشد، این را کاملاً تشخیص می‌دهد. خب، رسانس مبدأ تحولات گوناگونى هم در غرب شده؛ اما مبانى فکرى ما با آن مبانى متفاوت است.

8- ایده مجمع هماهنگ کننده‌ تشکل‌ها

یک توصیه‌ى دیگر ما هم این است که تشکل‌هاى دانشجوئى با هم همفکرى و همکارى و همدلى نشان بدهند. حالا من نمی‌خواهم یک چیزى را حتماً یک پیشنهاد قطعى بکنم، اما به نظر آدم می‌رسد که مثلاً یک مجمع هماهنگ کننده‌اى بین این تشکل‌ها وجود داشته باشد تا تشکل‌ها هم جهت پیش بروند.

سال 89

9- رسالت پرسش‌گری

یک سؤال این بود که آیا جریان دانشجوئى می تواند آنجائى که ایرادى به نظرش مى‌آید، سؤال کند؟ پاسخ این است که بله، باید سؤال کنید. ایرادى ندارد که سؤال کنید؛ به شرط اینکه همان طور که خود این برادر هم گفت، قضاوت نکنید؛ اما سؤال کنید.

10- دستوری نبودن اندیشه

یکى از دوستان گفتند که اندیشه و علم، دستورى نباشد. من چنین چیزى سراغ ندارم. در جامعه‌ى ما اندیشه دستورى نیست؛ نه علم دستورى است، نه اندیشه دستورى است. کجا؟ مشخص کنند بگویند. کسى که با این قضیه مبارزه کند، خودِ منم. ما طرفدار آزاداندیشى هستیم.

سال 88

11- رسیدگی به جرایم عوامل فتنه بدون اغماض

در قضایائى به این اهمیت (برخورد با سران فتنه 88) با حدس و گمان و شایعه و این چیزها نمی‌شود حرکت کرد. ما این انقلاب و این نظام عظیم را محصول مجاهدت یک ملت بزرگ و فداکارى‌هاى عظیم جوانانى می‌دانیم که چه در دوره‌ى انقلاب، چه در دوره‌ى دفاع مقدس، چه بعد از آن تا امروز فداکارى کردند. نمی‌توانیم تداوم این نظام را و حرکت کلى این نظام را در سطحى که تصمیم‌گیرى کلان رهبرى در او لازم است، به حدس و گمان و این چیزها مبتنى کنیم. این را شما بدانید، هیچ گونه اغماضى از جرم و جنایت وجود نخواهد داشت.

سال 87

12- داشتن حق اعتراض 

یکى از این اعتراض‌ها، اعتراض به صدا‌و‌سیما بود و اینکه بعضى می‌گویند اگر چنانچه صدا‌و‌سیما را نقد کنیم، بر خلاف رهبرى مطلبى گفته‌ایم؛ چرا؟ چون رهبرى رئیس صدا‌و‌سیما را معین می‌کند! اگر واقعاً ملاک این باشد، که آدم باید به هیچ کس اعتراض نکند؛ چون رئیس قوه‌ى قضائیه را هم رهبرى انتخاب می‌کند، رئیس جمهور هم بعد از انتخابات، تنفیذ رهبرى دارد؛ می‌گوید نصب کردم.

13- پیشرفت درست

یک روز به جامعه‌ى ما اینجور تفهیم کرده بودند که راه پیشرفت این است که ما از غربى‌ها تقلید کنیم؛ آن هم نه تقلید در دانش‌آموزى و دانش‌اندوزى، تقلید در ظواهر؛ زن‌هایمان بى‌حجاب بشوند؛ مردهایمان کلاه فلان جور و لباس فلان جور بپوشند.

سال 86

14- حرفم همانى است که علناً می‌گویم

یکى از عزیزان، اینجا مطرح کردند - راجع به گزاره‌هایى است که درباره ارتباط رهبرى و مردم در اینجا و آنجا گفته می‌شود. این چیزى که در جلسه گفته شد، ملاک نیست؛ یا تأویل یا توجیه یا تفسیرهاى مِن عندى؛ هیچ کدامِ اینها درست نیست. من حرفم همانى است که دارم می‌گویم. آنچه را که بر طبق مصلحت کشور و مصلحت نظام نباید گفت، نمی‌گوئیم؛ نه اینکه خلافِ آن را بگوئیم، بعد بخواهیم در یک جلسه‌ى خصوصى، مثلاً فرض کنید آن خلاف گفته را تصحیح کنیم؛ نخیر، اینجور نیست. بله، بسیارى از مسائل هست که گفتنِ آن بر مسئولان کشور حرام است؛ نباید بگویند.

15- پرهیز از افراط و تفریط

توصیه‌ى من به فضاى دانشجوئى و محیط دانشجوئى خواستن، مطالبه کردن، داعیه داشتن؛ هم در زمینه‌ى مسائل سیاسى و اجتماعى، هم در زمینه‌ى مسائل علمى، هم در زمینه‌ى مسائل خاص دانشگاهى؛ همراه با عقلانیت است. دانشجو باید از افراط و تفریط پرهیز کند.

16- ضرورت حفظ آرمان‌ها

محیط دانشجوئى، محیط سیالى است؛ یعنى شما امروز دانشجوئید، پنج سال دیگر اغلبتان دانشجو نیستید؛ یک گروه دیگرى به جاى شما دانشجویند. خوب، اینجا دو تا محیط براى استمرار هست: یکى خودِ شما هستید. شما بمجرد اینکه از محیط دانشجوئى دانشگاه خارج شدید، یادتان نرود که در تشکل دانشجوئى، در محیط دانشجوئى، در کلاس درس، در یک چنین جلساتى چه می گفتید، چه می خواستید و به عنوان آرمان چه چیزهائى را مشخص می‌‌کردید.

سال 85

17- سیاست‌گرى، وظیفه تشکل‌هاى دانشجویى

ما دو کار سیاسى داریم: سیاست‌زدگى و سیاست‌بازى؛ این یک جور کار است. این را من به هیچ وجه تأیید نمی‌کنم؛ نه در دانشگاه و نه در بیرون دانشگاه؛ بخصوص در دانشگاه. یکى هم سیاستگرى است؛ یعنى حقیقتاً فهم و قدرت تحلیل سیاسى پیدا کردن؛ که یکى از وظایف تشکل‌هاى دانشجویى این است. من تأکید می‌کنم، تشکل‌هاى دانشجویى نوع برنامه‌ریزى و کار را به کیفیتى قرار دهید که دانشجو قدرت تحلیل سیاسى پیدا کند.

18- ریزش‌ها و رویش‌ها

ما پیشرفت داشته‌ایم و در این ریزش و رویشى که نظام اسلامى دارد، مجموعاً رویش ما از ریزشمان بیشتر بوده است و پیش رفته‌ایم.

سال 84

19- ایده پیمان خلع سلاح

یکى از آقایان این جا گفتند که بیاییم پیمان خلع سلاح را به جاى پیمان عدم اشاعه‌ى سلاح‌هاى هسته‌اى - که ان.پى.تى است - در دنیا مطرح کنیم. این ایده‌ى بسیار خوب و جالبى است، گفتنش هم خیلى آسان است؛ اما یک پیمان بین‌المللى با گفتن میان چند نفر که تشکیل نمى‌شود؛ یک نیروى پشتیبانى مى‌خواهد تا این را به صورت یک پیمان بین‌المللى دربیاورد.

20- قدرت علمى، زیربناى اقتدار

اگر ایران اسلامى بتواند در زمینه‌ى علمى سخن خودش را در حد سخنان اول دنیا دربیاورد، کار شدنى است؛ چون علم، ثروت هم ایجاد مى‌کند، قدرت نظامى هم ایجاد مى‌کند، اعتماد به نفس هم ایجاد مى‌کند. من بارها گفته‌ام، باز هم مى‌گویم و باز هم بارها تأکید خواهم کرد که پایه و زیربناى اقتدار آینده‌ى شما ملت عزیز در قدرت علمى است.